DUBBEL GEVOEL

Daar zijn we weer! Inmiddels zit ook de zesde maand erop, is er een nieuw jaar van start gegaan en zit ik in mijn laatste weken als au pair. Hoe snel zijn de afgelopen maanden precies gegaan? Het moment dat ik afscheid nam op Schiphol zit nog vers in het geheugen en datzelfde geldt voor mijn eerste weken hier in Sydney. Maar binnenkort moet ik al afscheid gaan nemen van mijn tweede huis, mijn tweede familie, mijn tweede thuis. Wat een dubbel gevoel!

De afgelopen weken zijn weken geweest met veel van dit soort dubbele gevoelens en ik zal uitleggen waarom. De laatste twee weken van het jaar was ik vrij omdat mijn hostfamily op vakantie was in Brisbane. Enerzijds wel fijn om even niet te hoeven werken, niet continu voor anderen te hoeven zorgen en weer even op jezelf en je eigen leven te kunnen richten. In die weken heb ik veel tijd kunnen doorbrengen met vriendinnen en nog even goed kunnen genieten van het samen zijn. Anderzijds was het wel gek om zo lang alleen thuis te zijn in het huis ‘van anderen’ en twee weken geen lieve, vrolijke, actieve kids om me heen te hebben. Nou goed, beetje dubbel gevoel dus.

Na die twee weken vrij te zijn geweest, stonden er nog drie solo au pair weken op de planning. Aangezien de kids nog steeds zomervakantie hadden, moest ik veel hele dagen werken. Dat was best even omschakelen na die twee relaxte weken vakantie kan ik je vertellen! Gelukkig had ik samen met m’n hostmom veel leuke dingen bedacht die ik met kids kon doen om de dagen goed door te komen. Ondanks dat ik het heel leuk en gezellig vond om veel tijd met ze door te brengen, kwam dat dubbele gevoel ook in die weken weer opspelen. Zes maanden geleden was het begin van dit avontuur best even zwaar omdat alles nieuw was en ik net afscheid had genomen van Nederland, maar al vrij snel kwam ik in het ritme van m’n hostfamily, had ik lieve vriendinnen om me heen, ging ik af en toe sporten en begon mijn nieuwe (tijdelijke) leven vorm te krijgen. Echter, na enkele maanden kwam het einde van mijn au pair tijd opeens al in zicht. Hoe dichterbij het kwam, hoe meer ik bezig was met het tellen van de weken en dagen. Dit was opzich niet vervelend en ook best logisch bij zo’n avontuur met een duidelijke begin- en einddatum. Wat ik vervelender vond, was het ‘ik ben er een beetje klaar mee’-gevoel dat ik op steeds meer momenten kreeg. Ook dat was niet geheel onlogisch na werkweken van rond de vijftig uur, maar wel vervelend als je graag wilt genieten van de laatste weken als au pair. Gelukkig kon ik het positieve van dit minder fijne gevoel ook wel inzien. Het gaf me tegelijkertijd namelijk een voldaan gevoel, een gevoel van ‘het is goed zo’. Ik heb ontzettend kunnen genieten van mijn tijd als au pair, heb er super veel van geleerd en de Lord family heeft voor altijd een plekje in mijn hart veroverd. En ik zal binnenkort met veel liefde en enthousiasme het stokje over kunnen dragen aan de volgende au pair!

Daarover gesproken, vorige week heb ik mijn spullen verhuisd naar een andere kamer in huis, zodat de au pair kamer klaar gemaakt kon worden voor de komst van de nieuwe au pair Judith. Samen met mijn hostmom en twee oudste hostkids hebben we haar vorige week vrijdag opgehaald van het vliegveld. Ontzettend leuk om haar eindelijk in het echt te zien en te spreken! En ideaal om lekker samen Nederlands (en zelfs een beetje Twents, yesssss!!) te kunnen praten. Ik heb haar vorig weekend al een aantal hoogtepunten van Sydney laten zien en afgelopen paar dagen hebben we de eerste paar werkdagen samen gehad. Naast het feit dat het natuurlijk super chill is om een extra paar handen te hebben, geniet ik ook van het samen chillen, kletsen en eten. Ik heb er nu al honderd procent vertrouwen in dat ze het super gaat doen als ik volgende week vertrek!

Na volgende week gaat namelijk mijn reisperiode beginnen, waar ik ontzettend veel zin in heb! Ik kijk ernaar uit weer lekker mijn/ons eigen ding te kunnen doen. En voor de mensen die nog niet helemaal op de hoogte zijn, hier nog eens het reisschema! De eerste 2,5 week zal ik met Thirza Bali gaan verkennen, waarna we terugvliegen naar Sydney om ons in twee dagen voor de bereiden op de tweede reis. Deze gaat naar het prachtige Nieuw-Zeeland, waar ook mijn zus naartoe zal komen. Met z’n drieën gaan we in een maand het Noordereiland en het Zuidereiland ontdekken vanuit ons huis op wielen. Ook na Nieuw-Zeeland zal ik weer even terug in Sydney zijn om mezelf op te laden voor de derde reis. De laatste 5,5 week zal ik in m’n eentje langs de oostkust van Australië gaan reizen, van Sydney naar het noordelijker gelegen Cairns. Het spijt me enorm als ik jullie hiermee meeega veel jaloerse gevoelens heb bezorgd!!

Oh en nu nog even dit! Zoals ik in mijn vorige blog de struggles omtrent de ‘wat te doen als ik weer in Nederland ben?’-vraag beschreef, heb ik mezelf daar inmiddels een iets duidelijker antwoord op kunnen geven. Ik heb ervoor gekozen niet de master orthopedagogiek te starten in september 2020, omdat ik daar niet voldoende enthousiasme en motivatie in kan vinden op dit moment. Wat ik wel ga doen staat nog niet helemaal vast, maar het zal hoogstwaarschijnlijk een duale variant van verpleegkunde worden aan de Hogeschool Utrecht.

Heeeeel veel liefs vanuit aussie en tot over 3,5 maand op Schiphol!

Emmalie

KERST IN KORTE BROEK

Wauw en ook de vijfde maand zit erop! De schoolvakantie is inmiddels begonnen en ik moet toegeven dat het toch wel erg relaxed is. Ondanks dat ik nu meer uren moet werken omdat de kids veel thuis zijn, is het werken allemaal een beetje meer in de chill-modus. Zo hoef ik ’s ochtends niet meer honderd keer tegen de kids te zeggen dat ze zichzelf in hun schooluniform moeten hijsen, hoef ik niet meer iedere ochtend de lunchboxen klaar te maken, is er geen gezeur meer om het wel of niet lopend naar school gaan etcetera. Uiteraard heb ik dit de afgelopen vijf maanden met veeeel liefde allemaal wel gedaan, maar het is geen straf om het nu even niet meer te hoeven!

De afgelopen twee weken heb ik met de kids al veel leuke dingen gedaan, zoals naar het zwembad, naar een attractiepark en naar de bioscoop. We zijn onder andere naar de film Frozen II geweest, waar Esther echt een gigantische fan van is. Ze heeft de film al maar liefst vier keer in de bioscoop gezien en kan bijna alle liedjes helemaal meezingen! Haar enthousiasme werkt aanstekelijk want ook ik begin nu de liedjes mee te zingen. De kerstcadeautjes die ik voor haar heb gekocht zijn uiteraaaaard in Frozen-thema!

Over kerst gesproken, dat is al bijna! Compleet bizar om met een gemiddelde temperatuur van 25 graden en een korte broek kerst te vieren dit jaar, maar zeker leuk om een keer mee te maken. Op zaterdag 21 december heb ik met m’n hostfamily alvast een beetje kerst gevierd. Alle cadeautjes lagen al zo’n twee weken onder de kerstboom en de spanning was behoorlijk aanwezig bij de kids. De kinderen geloven niet meer in de kerstman maar gaan nog wel volledig op in het kerstfeest en kleine Harry was laatst toch wel even bang toen de kerstman ineens voor z’n neus stond op daycare. Mijn hostmom had dit jaar bedacht dat het voor de kids goed zou zijn om zelf ook wat cadeautjes te kopen voor onder de kerstboom, voor hun ouders. Ik mocht deze gaan kopen samen met de kids in het winkelcentrum vlakbij. De kids hebben zelf verschillende cadeaus uitgezocht binnen het budget dat we hadden gekregen en dat ging verbazingwekkend goed gelukkig! We kochten nieuwe kussens en een deken voor op de bank, een fotolijst met een familiefoto erin, koffiemokken en twee leesboeken. M’n hostparents waren erg blij met alle cadeaus! Verder zijn ook de kids ongelofelijk goed verwend dit jaar door de kerstman. Aan het eind van de dag lag het hele huis vol cadeaus!

Helaas voor de kids kon er niet lang gespeeld worden met al het nieuwe speelgoed, want de volgende ochtend stond de laaaange trip naar Brisbane op de planning, om kerst te vieren bij opa en oma. Sinds zondag ben ik dus alleen thuis voor twee weken, wat best een beetje raar voelt. Allereerst omdat het hier nu stil is in huis, terwijl er normaalgesproken altijd veel geluid is met vier kids. Ten tweede voelde het raar om afscheid van ze te nemen, omdat ik ze de afgelopen vijf maanden (bijna) iedere dag heb gezien. Gelukkig is dit afscheid maar kort en zie ik ze over twee weken weer, maar toch bijzonder hoe snel een stad en een gezin aan de andere kant van de wereld zo snel en sterk als thuis kan voelen.

Nadat mijn hostfamily terug is van vakantie heb ik nog vijf werkweken als au pair te gaan en daarna nog drie maanden reizen op de planning. Ondanks dat ik in het moment probeer te leven en aan het genieten ben van alles wat ik meemaak, ontkom ik er niet aan alvast over de toekomst na te denken. De grote vraag is eigenlijk wat ik wil doen wanneer ik weer in Nederland ben qua studie of werk. Afgelopen juni heb ik mijn bachelor pedagogische wetenschappen behaald en dan zou het logische gevolg daarop de master orthopedagogiek zijn. Echter heb ik al een langere tijd twijfels over deze keuze en ben ik tot het besef gekomen dat ik niet aan iets wil beginnen met ‘een logisch gevolg’ als voornaamste reden om te starten. Zoals sommigen wel weten heb ik naast mijn grote liefde voor kinderen en hun ontwikkeling tevens grote interesse in alles wat met het ziekenhuisleven en de zorg te maken heeft. Ik voel al een langere tijd een soort behoefte om uit te zoeken of het beroep verpleegkundige bij me zou passen. Ik heb al vele uren besteed aan het afspeuren van het internet naar informatie over de verschillende opties, bijvoorbeeld deeltijd of duaal studeren. Ondanks dat ik de keuze om niet de logische route te volgen maar een eigen weg in te slaan ontzettend lastig en onzeker vindt, heb ik wel het gevoel dat ik daar goed aan ga doen. Ik heb nog geen definitieve keuze gemaakt, maar het wordt in ieder geval steeds iets duidelijker en zekerder in m’n hoofd en dat is fijn!

Verder heb ik de afgelopen week meerdere keren de vraag gekregen hoe het nou is om met de kerstdagen niet in Nederland te zijn en of ik dan (extra) last heb van heimwee. Ik sta daar gelukkig erg positief in! Ten eerste voelt het hier niet echt als kerst zoals het in Nederland voelt, onder andere door het warme weer natuurlijk. Eigenlijk vind ik het alleen maar interessant om een keer kerst ergens anders dan in Nederland te vieren. Het is leuk om te zien hoe er in een ander land en in een ander gezin kerst gevierd wordt. Daarnaast zorgt het ‘niet hebben van iets’ voor een proces van besef en waardering voor mijn leven in Nederland. Soms moet je eerst (fysiek) afstand doen van bepaalde dingen, gewoontes en mensen voordat je kunt inzien hoe dierbaar ze zijn voor jou en hoe belangrijk ze zijn in je leven. Dat proces vind ik erg bijzonder en leerzaam!

Voor nu wil ik iedereen graag goede, gezellige kerstdagen toewensen en alvast alle goeds en gezondheid voor het nieuwe jaar 2020!

Heel veel kerstknuffels vanuit het warme Sydney!

TWO WEEKS UNTIL...

Jullie hebben er even op moeten wachten, maar daar issie weer, een nieuwe blog!! Inmiddels weer een maand en vele belevenissen verder, dus genoeg om jullie over bij te praten!

Het eerste weekend van november stond het surfcamp op de planning die ik samen met vriendinnen al in augustus had geboekt. Ik herinner me nog dat we toen dachten wowwww dat is nog zo ver weg! Maar zoals ik in m’n vorige blog ook al schreef: de tijd vlieeegt!! Nou goed, surfcamp dus! Op vrijdagavond zijn we met een grote groep van voornamelijk au pairs en studenten afgereisd richting het zuiden naar seven-mile beach. Hier mochten we op zaterdagochtend voor het eerst de golven trotseren. Na wat theorieles en oefenen op het zand pakten we allemaal vol goede moed ons surfboard onder de arm en liepen we de zee in. Daar mochten we zo’n anderhalf uur oefenen. Surfen lijkt misschien makkelijk, maar schijn bedriegt in dit geval absoluut… je moet goed kijken of er goede golven aankomen, dan moet je peddelen voor je leven en de timing van het opstaan moet perfect zijn. Een lastige klus dus! Maar na vele pogingen tot opstaan, een paar nosedives en halve salto’s van je surfboard af het water in lukte het gelukkig ook af en toe om wél te blijven staan. Voor slechts enkele seconden natuurlijk, want dan wordt er ineens een groot beroep gedaan op je evenwichtsvermogen. Ondanks de moeilijkheidsgraad van deze sport, heb ik meeeega erg genoten van het in het water zijn, het samen zijn met m’n lieve vriendinnen en van het feit dat ik dit soort weekenden kan hebben hier!

Een week later stond de color run op de planning, waar ik me samen met een aantal vriendinnen voor ingeschreven had. Een (hard)loop event van 5 km waarbij je tijdens het lopen op meerdere plekken verschillende soorten kleurenpoeder op je krijgt gegooid. De ‘hard’ in ‘hardloop event’ heb ik maar even tussen haakjes gezet, omdat van echt hard lopen niet zoveel terecht kwam. Door de intens grote hoeveelheid mensen die mee deed gingen we soms haast harder achteruit dan vooruit… Maar dat mocht de pret zeker niet drukken want langzamer lopen is langer genieten natuurlijk. Bij de finish werden we beloond met een prachtige unicorn medaille en konden we met alle mede-hardlopers nog even een goed feestje bouwen. En eind van de middag heb ik vol bewondering staan kijken hoe al dat gekleurde poeder in het doucheputje verdween en het leek alsof er niks gebeurd was die dag! Ook het gekleurde poeder uit m’n kleren en schoenen wassen is gelukkig zonder problemen gegaan.

Hetzelfde weekend was er een vriendin uit Nederland voor een paar dagen in Sydney. Zij heeft gestudeerd aan de Gold Coast (noordelijk van Sydney) en is nu met een aantal vriendinnen aan het reizen door Australië. Samen met hen heb ik de Bondi to Coogee walk gedaan, die voor mij ook na vijf keer nog steeds prachtig is. Super gezellig om even iemand uit Nederland te zien en bij te kunnen kletsen!

Verder heeft m’n hostfamily inmiddels een nieuwe au pair gevonden, die mij gaat overnemen als mijn maanden er hier opzitten. Ze komt ook uit Nederland en zal eind januari naar Sydney vliegen. Ik zal dan twee weken samen met haar zijn, haar Sydney laten zien en haar alle informatie geven die ze nodig heeft om een goede start te hebben als au pair. Ik kijk er nu al naar uit om haar in het echt te ontmoeten en samen leuke dingen te doen!

Over twee weken begint voor de kids de zomervakantie al en zitten mijn ‘normale’ werkdagen met lunchboxen maken, de kids naar school brengen en de naschoolse activiteiten erop. Best wel bizar om dat te realiseren omdat de eerste weken dat ik hier was nog zo vers in m’n geheugen zitten. Gelukkig heb ik de hele zomervakantie nog om van de kids te genieten en leuke dingen met ze te doen. Helaas zal ik de kerstdagen niet met ze doorbrengen omdat ze voor zo’n twee weken naar hun opa en oma in Brisbane gaan. Oma is namelijk ziek en ze willen daar graag kerst vieren, wat erg begrijpelijk is. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen hier die al hebben aangeboden om kerst bij hun te komen vieren. De overige weken in de zomervakantie zal ik waarschijnlijk vier of vijf hele dagen per week werken, wat waarschijnlijk wel even wennen gaat zijn. Ik hoop dat ik samen met m’n hostparents een aantal leuke activiteiten op de planning kan zetten zodat de kids zich niet zullen vervelen. Verder staan er in de maand december ook nog meeeega veel leuke dingen met vriendinnen op de planning, omdat er een aantal van hen al in januari klaar zijn als au pair en dan zullen gaan reizen. De dingen die onder andere nog gepland staan, zijn een weekend naar Jervis Bay, een escape room (verlaat verjaardagscadeautje), een high school musical marathon, snorkelen, naar de paardenraces en een nieuwsjaarduik. Genoeg om me op te verheugen dus!

Ik ga de komende twee weken nog even extra genieten van m’n huidige werkuren, de laatste keren zwemles, hiphop, gymnastics en alle andere naschoolse activiteiten, de laatste keren lunchboxen maken en de laatste keren de kids in hun uniformen zien rondhuppelen. Het is inmiddels allemaal zo normaal geworden dat ik me nog niet goed kan voorstellen hoe het is als dat straks niet meer hoeft in de zomervakantie. Oh en mocht je het nieuws hebben gevolgd de afgelopen weken en je afvragen wat ik meekrijg van de bosbranden, dan kan ik je vertellen dan ik helemaal veilig ben en de bosbranden niet hier in de buurt zullen komen. Het enige is dat je op sommige dagen de geur van de branden goed kunt ruiken en dat je de rook in de lucht ziet hangen, maar buiten dat heb ik gelukkig nergens last van.

Nogmaals dank voor de vele lieve reacties die ik krijg op m’n blogs. Die worden heel erg gewaardeerd! En hele dikke knuffels vanuit een zonnig Sydney!!

OP DE HELFT

Woooww ik zit hier alweer drie maanden en dat betekent dat ik op de helft zit van mijn tijd als Au Pair. Dat gaat ineens bizar snel!! Waar de eerste paar weken nog best langzaam gingen, vliegen de weken nu letterlijk aan me voorbij. Ik heb het zo erg naar m’n zin hier en moet er absoluut nog niet aan denken terug te gaan naar Nederland. Goed teken toch? Er staan nog zoveel leuke dingen, weekendjes weg en weken reizen op de planning, dat ik me nog totaal niet kan voorstellen dat er een moment komt dat ik van alles afscheid moet gaan nemen. Gelukkig hoef ik daar nu nog niet mee bezig te zijn!

Zoals ik in m’n vorige blog schreef ben ik de eerste week van de spring holidays naar Melbourne geweest met vriendinnen. De tweede week had ik de kids drie hele dagen, wat natuurlijk wel lekker vermoeiend is aangezien de kids normaalgesproken naar school/daycare gaan. Maar tegelijkertijd ook heel leuk en fijn om meer tijd met ze door te brengen en meer ruimte en tijd te hebben voor spelletjes, knutselen, kleuren en hele dagen relaxen in de pyjama. Zoals een vakantie hoort te zijn dacht ik zo! Ik werkte die week alleen de dinsdag, woensdag en donderdag, omdat het op maandag Labour day was en m’n hostfamily vanaf donderdagavond een weekend weg ging met vrienden. M’n hostmom had gevraagd of ik de kids die middag naar haar werk zou kunnen brengen zodat zij vanaf daar meteen door kon gaan naar de boerderij waar ze dat weekend zouden verblijven. Geen probleem zou je denken, totdat je beseft dat het werk van moeder midden in het centrum van Sydney is in een meeeeega drukke straat met de smalste parkeergarage ever!! Gelukkig hou ik van dit soort uitdagingen en ben ik inmiddels best goed geworden in het links rijden hier. Echter had ik de binnenstad de afgelopen maanden zorgvuldig kunnen ontwijken, maar daar kwam die donderdag een eind aan.

Het werd een hele ontgroening! Het eerste stuk naar de binnenstad is vrij makkelijk, ondanks dat er veel verschillende banen zijn en je goed op moet letten in welke baan je moet voorsorteren. De grote uitdaging was de echter de tunnel… Dichtbij het centrum van Sydney loopt een soort ingewikkeld gangenstelsel van tunnels waar je honderd richtingen op kunt en je snel beslissingen moet nemen omdat je anders vast zit in een bepaalde baan. Wat een vervelend bijkomend feit is in tunnels is dat google maps stopt met werken omdat er geen verbinding meer kan worden gemaakt en je dus compleet op je eigen richtingsgevoel en wegenkennis wordt aangewezen. Je kunt je voorstellen dat dat best stressvol is als je tijdsdruk voelt, je veilig moet blijven rijden, je de goede weg wilt nemen en je drie kids in de auto hebt die proberen de functie van google maps over te nemen maar niet bepaald op één lijn zitten. Een kleeeeine fout in de tunnel zorgde ervoor dat we op de baan richting de Harbour Bridge belandden, precies niet de richting die we op moesten dus…. ‘At least we’re going over the Harbour Bridge’ was de reactie van Tommy. Daar was ik het absoluut mee eens, want HOE vet is het om zelf over de Harbour Bridge te mogen rijden (en ook weer terug!). Na ons Harbour Bridge avontuur konden we met een weer werkende google maps de goede route vervolgen naar m’n hostmom haar werk. Eenmaal daar belandden we in een super smalle parkeergarage waar ik naar het onderste level moest rijden omdat m’n hostmom daar ook geparkeerd stond. Man wat was ik blij dat ik optijd van huis was vertrokken, want na deze ieeets langere maar avontuurlijke autorit naar het centrum kwamen we precies om drie uur aan en kon ik de kids veilig overdragen aan m’n hostmom. Dit avontuur gaf uiteindelijk echt een mega kick en ik was trots op mezelf dat ik de kids veilig had afgezet en de auto nog helemaal heel was! Ik hoef nu nooit meer bang te zijn dat ik ergens niet kan rijden, want als je in het centrum van Sydney kunt rijden, dan kun je het overal!

Vorige week is de laatste periode van dit schooljaar, term 4, ingegaan. Dit betekent summer uniformsen vanaf nu nog maar zeven weken tot de zomervakantie! Voor Tommy betekent dit ook een nieuw seizoen cricket, dus nog meer naschoolse activiteiten woehoeeee! Afgelopen woensdagmiddag was de eerste training waar ik hem naartoe moest brengen (en uiteraard gaan alle kids dan mee in de auto). Om een idee te geven hoe die woensdagmiddag eruit zag, hierbij een tijdsschema:
15:10 – 15:15 Kids ophalen uit school en rijden naar Gymnastics
15:30 – 16:15 Gymnastics Esther
16:30 – 17:00 Avondeten Tommy en Ned, klaarmaken voor cricket + basketball
17:15 – 17:55 Cricket Tommy
18:00 – 19:00 Basketball Tommy en Ned
Lekker volle middag dus zoals je kunt zien! En als je Au Pair dan ook nog eens verkeerd rijdt en je te laat komt bij je eerste cricket training… Ach ja, we geven google maps maar weer de schuld, want die zorgde ervoor dat we midden in Bondi Junction belandden in de spits terwijl we eigenlijk een paar minuten daar vandaan bij een grasveld moesten zijn. Het is toch wat hè! De donderdag en vrijdag moesten we weer in Bondi Junction zijn (voor de orthodontist dit keer) en toen ging de weg al een heel stuk beter gelukkig. Van fouten maken leer je hè!

Afgelopen weekend ben ik met vier vriendinnen een weekend naar de Blue Mountains geweest. Dat is een prachtig berggebied ten westen van Sydney op zo’n anderhalf uur rijden. We verbleven in een vakantiehuis van de hostfamily van een van m’n vriendinnen, super ideaal! Op zaterdag hebben we de 3,5 uur durende Grand Canyon Walking track gedaan. Het continu naar beneden lopen in de weet dat je al die trappen ook weer op moet aan het einde maakte het zwaaaaar, maar uiteindelijk was het een prachtige hike! Uiteraard hebben we onszelf daarna verwend met veel lekker eten ghehehe. Op zondag hebben we een tour gedaan in de Temple of Baal Cave, een van de vele grotten van de Jenolan Caves. Er bijzonder om zo’n grot eens zelf van binnen te zien. Heerlijk om weer een weekend met vriendinnen te zijn!

Enkele dagen geleden is m’n hostmom begonnen aan de zoektocht naar een nieuwe Au Pair. Best wel gek dat die zoektocht nu al begint terwijl ik nog maar op de helft ben van m’n tijd in dit gezin. Maar dat hoort er natuurlijk bij! Het zal sowieso weer een Nederlandse of Belgische Au Pair worden en ik mag m’n gezin helpen met de zoektocht, meeega leuk!! Hopelijk kan ik aan het eind van mijn Au Pair periode ook nog een of twee weken overlap hebben met de nieuwe Au Pair, zodat ik haar alles kan uitleggen en laten zien. Wat een bijzonder avontuur is het toch eigenlijk!

Hopelijk hebben jullie weer genoten van al m’n verhalen. Ieeeets langer dan normaal deze keer, maar ik wil mijn leuke, avontuurlijke verhalen natuurlijk graag met jullie delen! Hele dikke knuffel vanuit het zonnige Sydney!!

REISKRIEBELS

Het is weer hoooog tijd voor een update vanuit Sydney! De maand oktober is inmiddels aangebroken en volgens mij begint het in Nederland al flink herfstig te worden… hier in Australië gaan de seizoenen natuurlijk precies andersom, best wel gek eigenlijk! Hier begint het langzaamaan op te warmen en wordt het lente. De kids hebben vorige week zelfs al een paar keer een duik genomen in het zwembad achter in de tuin (waar het voor mij overigens echt nog te koud voor is brrrr, ik wacht wel tot het 30 graden is). Ze hebben op dit moment twee weken voorjaarsvakantie en daar is nu de eerste week van voorbij. Zoals ik in mijn vorige blog schreef had ik deze eerste week vrij gekregen, super chill! De vakantieplannen waren al snel gemaakt en samen met drie andere Nederlandse meiden heb ik een week genoten in Melbourne. Daar hebben we een georganiseerde driedaagse tour over de Great Ocean Road en door de Grampians gedaan.

Op zaterdagmiddag vloog ik samen met Emma (ook Au Pair in Sydney) naar Melbourne en sliepen we in het All Nations backpackers hostel. Om te voorkomen dat we niet zouden kunnen slapen door snurkende mensen op een grote slaapzaal hadden we een vier persoonskamer geboekt, die we uiteindelijk maar met één ander meisje hoefden te delen. Dikke prima voor een nachtje dus! Het eerste dat ons opviel toen we die kamer binnenliepen was een half volle zak maltesers. Wie laat dat nou zo open staan op een hostel kamer? Dat vraagt er toch om om opgegeten te worden… gelukkig konden Emma en ik ons reeeedelijk goed inhouden, toch em?

Zondagochtend om half acht moesten we verzamelen om de hoek van het hostel om opgehaald te worden door onze tourguide. Ondanks dat we een van de laatsten waren die de bus instapten, bemachtigde ik de beste plek in de bus (schuin achter de chauffeur met ruimte om m’n benen uit te strekken en niemand voor me dus goed uitzicht op de weg, maximaal winnen!!). De groep bestond uit 24 mensen van uiteenlopende leeftijden en met verschillende reisverhalen. Op zondag stond de hele dag in het teken van de Great Ocean Road. Dit is een weg die dicht bij Melbourne begint en langs de zuidkust van Australië loopt. De weg is meer dan 240 kilometer lang en gewijd aan de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog en daarmee dus een oorlogsmonument. Op de route zijn we verschillende keren gestopt om prachtige uitzichten te bekijken, waaronder de bekende Twaalf Apostelen, een rotsformatie van kalkzandsteen in de zee (in werkelijkheid minder saai dan het klinkt!!). Ook hebben we een korte wandeling door de rainforest gedaan. Prachtig stukje natuur en weer compleet anders dan het strand en de zee. ’s Avonds sliepen we met de hele groep (op een paar oudjes na die een upgrade hadden naar een hotel) in het plaatsje Warrnambool aan het einde van de Great Ocean Road.

Op maandagochtend moesten we vroeg uit te veren en na een gezamenlijk ontbijt vervolgden we onze weg vanuit Warrnambool landinwaarts richting het Grampians National Park. Onderweg weer een paar keer gestopt voor mooie uitzichten en natuur, waar we nog een te schattige koala en een wallaby (lijkt op een kangoeroe, is het niet!) hebben gezien. In de middag stond er een pittige hike op de planning naar de top van de Pinnacle. Na een flink stuk klimmen, afzien, zweten en alles werden we op de top beloond met een adembenemend uitzicht. Aangezien het in Nederland inmiddels ochtend was, belde ik m’n vader op om hem mee te laten genieten. Toch wel bijzonder om met zo’n Australisch uitzicht aan je ontbijt te zitten in Nederland, of niet pap?

Dinsdag was het de derde en tevens laatste dag van de tour, die voornamelijk in het teken stond van terugrijden naar Melbourne. Maar gelukkig hebben we in de ochtend nog een aantal stops gemaakt onderweg waar we wederom konden genieten van prachtige uitzichten en stukjes natuur, waaronder een grote waterval. Rond het middaguur werd de groep opgesplitst omdat er een deel door ging reizen naar Adelaide en een deel terugging naar Melbourne, waaronder wij vieren.

De woensdag, donderdag en vrijdagochtend hadden we tijd om de stad Melbourne te leren kennen. Zoals iedere toerist dat doet, zochten we op internet naar de bezienswaardigheden van deze stad en maakten we een lijst met dingen die we wilden zien. Ondanks dat we maar twee dagen hadden, is het ons gelukt alles van ons lijstje af te strepen. Zo zijn we de woensdag begonnen met een free walking tour, waardoor we eigenlijk de belangrijkste dingen in de binnenstad al hadden gezien (Federation Square, St. Paul’s Cathedral, Flinders Street station). Na een picknick in de Queen Victoria Gardens hebben we een tour gedaan door de Royal Botanic Gardens en hebben we ’s avonds gegeten bij de Queen Victoria Night market. De donderdag begonnen we rustig met een wandeling langs de verschillende Street Art plekken, waar Melbourne bekend om staat. Begin van de middag pakten we de trein naar Brighton, waar de bekende gekleurde strandhuisjes (Bathing Boxes) staan. Na een volledige fotoshoot tussen alle andere toeristen stapten we voldaan de bus in naar St. Kilda, waar je na zonsondergang pinquïns kunt spotten als je geluk hebt. En dat hadden we! Op de meterslange pier met zo’n tweehonderd andere toeristen stonden we die schattige beestjes te bekijken. Er zouden maar iedere dag zoveel mensen naar je kijken als je thuis komt van een lange dag in de oceaan…

Als afsluiter van een prachtige week hebben we op vrijdagochtend onze beentjes even wat rust gegeven en een rondje gereden door de stad in de bekende Tram 35. Dit is een originele tram van vroeger die nu gebruikt wordt om toeristen de stad te laten zien, helemaal gratis en compleet met informatie door de intercom. Vrijdagmiddag landde ik samen met Emma voldaan op Sydney airport, wat stiekem best wel voelde als thuiskomen. Maar niet bang worden hoor, ik kom gewoon weer terug naar Nederland volgend jaar!

Door deze week in Melbourne heb ik helemaal de reiskriebels gekregen en kan ik eigenlijk niet meer wachten tot ik volgend jaar mag gaan reizen. De plannen krijgen steeds meer vorm en ook dat zorgt voor meer reiskriebels natuurlijk. Op dit moment is het plan om de tweede helft van februari naar Bali te gaan voor twee weken samen met Thirza, gevolgd door vier weken Nieuw-Zeeland met Thirza en m’n zus. Daar zijn inmiddels de vliegtickets en onze paars-groene campercar voor geboekt, yaaasss! Daarna zal ik zelf nog in vijf weken de oostkust van Australië gaan doen vanaf Sydney naar Cairns en zal ik op 13 mei terugvliegen naar Nederland om daar vervolgens op 14 mei te landen op Schiphol. Best concrete plannen dus al, maar eerste nog vier maanden genieten van mijn tijd als Au Pair bij het leukste en liefste gezin in Sydney!

Vergeet jezelf niet aan te melden voor de mailinglijst, mocht je dat nog niet gedaan hebben. En als er vragen zijn of je meer foto’s wil zien of verhalen wil horen, laat het me weten!

Heel veel liefs vanuit hier!

EEN JAARTJE OUDER

Happy birthday to me! Precies een week geleden vierde ik mijn 23^everjaardagin de sneeuw, samen met mijn hostfamily en nog twee andere gezinnen (in totaal acht kinderen en zeven volwassenen, lekker druk dus!). Heel fijn om met zoveel lieve mensen om me heen m’n verjaardag te mogen vieren! Als verjaardagcadeau kreeg ik de dag van mijn verjaardag vrij om samen de bergen van Thredbote trotseren. Natuurlijk wel even wennen weer na vier jaar niet op de latten te hebben gestaan, maar na wat oefenen ging ik ’s middags als een speer de berg af! Eigenlijk was ik mee op skivakantie om voor m’n hostkid met z’n gebroken enkel te zorgen, zodat de rest zorgeloos kon gaan skiën. Maar met zijn enkel ging het eigenlijk steeds beter en hij mocht proberen op ski’s te gaan staan. Dat ging gelukkig zonder pijn (thanks to de mega strakke skischoenen natuurlijk…) en na de eerste dag was hij de piste niet meer af te krijgen. Afgezien van de ochtenden en de namiddagen, betekende dat dus een stuk minder werk voor mij. Maar niet getreurd: ik heb me uitstekend vermaakt die dagen met Mario Kart op de WII. In de avond waren de kids verbaasd hoe goed ik was in dit spelletje, maar dat is natuurlijk niet gek als je de hele dag hebt kunnen oefenen…

Na de nodige uurtjes Mario Kart gespeeld te hebben, een mooie wandeling gemaakt te hebben door het kleine dorpje Thredbo, zelf op de latten gestaan te hebben in de Australische sneeuw en na toch ook wel hard gewerkt te hebben, werd het tijd om terug te gaan richting Sydney. Voor mij in ieder geval, want de rest bleef nog iets langer. Ik ben vanaf het skigebied met de auto gereden naar de hoofdstad van Australië, Canberra(ik hoor sommigen denken: huh ik dacht dat Sydney de hoofdstad was… nou niet dus!). Ik was hier van donderdagmiddag tot vrijdagmiddag, een supersnel bezoek dus! Het is me gelukt in deze korte tijd twee belangrijke plekken in Canberra te bezoeken, namelijk het Parlementshuis en de Australian War Memorial. Beide op hun eigen manier zeer indrukwekkend. Waar ik normaalgesproken altijd mijn lieve vader als privé guide heb, moest ik het dit keer natuurlijk zonder hem doen. Ondanks dat het wel een beetje vreemd voelde hier in m’n eentje te zijn, ben ik blij dat ik Canberra heb mogen bezoeken. De hoofdstad is toch wel een must see van een land natuurlijk! Op vrijdagmiddag teruggevlogen naar Sydney omdat het volgende alweer op de planning stond. Druk druk druk…

Op de planning stond namelijk een weekendje weg met vriendinnen om mijn verjaardag samen te vieren! Na een kleine roadtrip van zo’n twee uur kwamen we op vrijdagavond aan in Kilcare (een plaatsje aan de zee ten noorden van Sydney), waar we konden verblijven in het beachhouse van een van de hostfamilies (wat een leven toch hè). Hier werd ik verrast met ballonnen, slingers en een zelfgemaakte verjaardagstaart (lees: brownies, timtams, chips, kaarsjes en toeters op een groot bord, wat een liefde!!!). Wat heb ik toch een geluk met dit soort lieve mensen om me heen!

Afgelopen weekend had ik even een realisatie moment. Ik zei tegen m’n vriendinnen dat ik hier al zes weken ben, maar na het even in m’n agenda gecheckt te hebben bleken dat er al bijna 8 te zijn. Dat is dus al bijna twee maanden wow!! Ondanks dat ik nog niet het gevoel heb alsof de tijd aan me voorbijvliegt, weet ik wel dat ik moet genieten van ieder moment hier en dat lukt me gelukkig goed. Ik ben nu wel echt aan alles gewend hier en ik blijf van geluk spreken als dit mijn leven gaat zijn voor de komende maanden!! Inmiddels is er weer een nieuwe week gestart en heb ik alweer twee dagen gewerkt. Het duurt nog drie weken totdat de kinderen hier voorjaarsvakantie hebben. De eerste week van de vakantie ben ik vrij en zal ik samen met drie andere Nederlandse meiden naar Melbourne gaan en daar de Great Ocean Road gaan doen. Daar kijk ik natuurlijk nu al naar uit! Ik blijf het supergaaf vinden dat ik op deze manier dit prachtige land kan ontdekken, want man er is zoooveel moois!!

Dikke knuffels vanuit aussieland <3

VERJAARDAG IN DE SNEEUW

Het is weer tijd voor een update vanuit Sydney! Ik ben zojuist kleddernat geregend toen ik terugliep van de supermarkt naar huis. Door het zonnige weer van afgelopen weekend was ik eeeeven vergeten dat er ook nog zoiets als regen bestaat! Als het hier regent dan regent het ook wel meteen knetterhard, zonder genade. Ik wilde schuilen in het dichtstbijzijnde bushokje, maar eenmaal daar was ik al zo doorweekt dat ik besloot maar gewoon door te lopen naar huis. Ach ja, dit Nederlandse weer laat me in ieder geval weer meer thuis voelen hier. Omdenkennoemen ze dat, hè mam! #staypositive

Nou goed, inmiddels lekker droog binnen met een warme kop thee en de heather op de hoogste stand. In de supermarkt kocht ik wortelen voor het avondeten. Straks ga ik samen met een van m’n hostkids het avondeten klaarmaken. Het wordt risotto met ui, wortelen, doperwtjes en chicken sausages(of course, een maaltijd is geen maaltijd zonder kip hier hè)! Hij kwam vorige week naar me toe met z’n homework booklet(hij mag iedere week zelf drie dingen kiezen om te doen als huiswerk) om te vragen of hij een keer kon helpen met het avondeten klaarmaken, omdat dat een van z’n huiswerk opdrachten was. Geen probleem natuurlijk, altijd fijn een extra paar handen die helpen! Ik ben erg benieuwd of het een succes zal worden of een totale teleurstelling, aangezien de kinderen nogal kieskeurige eters zijn… Update komt in de volgende blog uiteraard!

Dan even terug over het weer hier in Sydney. Zoals ik net al zei is het momenteel lekker hard aan het regenen, maar het afgelopen weekend was er niks te klagen. Op zaterdag strakblauwe lucht en 26 graden. Geef mij ieder jaar maar zo’n winter hoor!! Samen met twee vriendinnen heb ik een kleine roadtrip gemaakt naar Palmbeach, een prachtig strand ongeveer anderhalf uur rijden hier vandaan. Daar heb ik voor het eerst een grote duik genomen in de oceaan, yaaaassss! Mega koud natuurlijk de eerste paar minuten, maar daarna heerlijk genoten van de hoge golven. Verder een kleine (maar zware) hike gedaan naar een uitkijkpunt bovenop de berg. Na genoten te hebben van het prachtige uitzicht en zo’n 240 foto’s later konden we weer naar beneden wandelen. Heerlijk dit soort uitstapjes in het weekend!

Ook doordeweeks vermaak ik me eigenlijk prima hier! Woensdagavond samen met drie vriendinnen genoten van de musical Bring It Onin State Theatre (een prachtig oud theater midden in het centrum, zeker het googlen waard). Een verhaal gebaseerd op de gelijknamige Amerikaanse film over een groep cheerleaders op een high school die de strijd aangaan met een andere groep dansers. Een heerlijke feel good musical dus met super veel vrolijke liedjes en veel gedans! Verder afgelopen maandag samen met Thirza onze tickets naar Nieuw-Zeeland geboekt voor in maart waaaahhhh!! We zullen komende week beslissen wat ons vervoersmiddel zal worden als we daar zijn. Hoogstwaarschijnlijk een zogenaamde campercar, waar we met z’n drieën (Roos gaat ook mee!) in kunnen slapen. Ondanks dat ik nog ontzettend ga genieten van de komende maanden als Au Pair, kan ik ook al mega erg uitkijken naar deze reis!

En dan nu even over de titel van deze blog: VERJAARDAG IN DE SNEEUW! Zoals ik in mijn vorige blog al schreef zal ik met mijn hostfamily mee gaan op skivakantie volgende week, om voornamelijk te zorgen voor m’n hostkid met z’n gebroken enkel. Maaaaar op dinsdag 3 september ben ik (natuurlijk) jarig en als verjaardagscadeautje krijg ik die dinsdag een dag vrij om zelf de Australische bergen te gaan trotseren. Hoe bijzonder is het om mijn verjaardag in de sneeuw te mogen vieren!! Dat ga ik waarschijnlijk maar één keer meemaken in m’n leven, dus dat wordt extra bewust genieteeeeen.

Inmiddels is het natuurlijk eind augustus en dat betekent dat in Nederland de zomervakantie er voor de meesten helaas op zit. Gelukkig nog een paar mooie zonnige dagen (gehad) om de vakantie goed mee af te sluiten! Voor iedereen die vanaf deze week weer hard aan de bak moet met werk, studie of wat dan ook: HEEL VEEL SUCCES!!

Heeeeele dikke knuffel vanuit het regenachtige Coogee!

ONE DOWN, FIVE TO GO

De eerste maand als au pair zit erop en dat betekent dus dat ik er nog vijf te gaan heb. Ik zit hier nu al een maand, WOW! Dit is al een record, aangezien ik volgens mij nooit langer dan drie weken uit Nederland ben geweest. Waar de eerste twee weken vreselijk langzaam leken te gaan, zijn de afgelopen twee weken echt voorbijgevlogen. Ik heb in deze eerste maand al zoveel geleerd, meegemaakt en al zoveel leuke en lieve mensen leren kennen. Dat belooft wat voor de rest van de maanden!

Af en toe wordt me gevraagd hoe ik het nu vind om als Au Pair te werken en of het voldoet aan mijn verwachtingen. Het antwoord op de eerste vraag is simpel! Ik ben nog steeds ontzettend blij met de keuze om als Au Pair te gaan werken en het past helemaal bij me. De tweede vraag beantwoorden vind ik lastiger, omdat ik het van tevoren lastig vond echt verwachtingen te hebben. Tuurlijk denk je wel na over hoe het zal zijn, hoe de kinderen zullen reageren, hoe het Engels spreken zal gaan, of je wel vrienden zult maken et cetera, maar in dit soort situaties moet ik het gewoon doen en gaan meemaken. Op al die ‘onzekere’ vragen kan ik nu gelukkig goed antwoord geven. Ik heb het inmiddels heel erg naar m’n zin en voel me hier thuis. Aan de kinderen merk ik ook dat ze aan mij gewend raken en me toelaten in hun gezin en in hun leven. Zo bracht ik laatst de kinderen voor het eerst zelf naar bed, omdat ik een avond moest babysitten, en kwam de jongste terug naar beneden met de mededeling “I want more cuddles”. Eenmaal liggend naast hem op de grond (hij slaapt boven op een matras naast de het bed van de ouders) pakte hij m’n hand vast waarna hij rustig in slaap is gevallen. Wat een heerlijk gevoel was dat!

Verder krijg ik vaak de vraag hoe het is om vier kinderente hebben als Au Pair. Mensen reageren vaak ‘geschokt’ als ik ze vertel dat ik voor vier kinderen zorg hier en dat begrijp ik volledig! Een gezin met vier kinderen is druk, hectisch, soms chaotisch, altijd veel geluid en het is de kunst ieder kind evenveel aandacht te geven. De kinderen hebben natuurlijk allemaal hun eigen belevingswereld, eigen karakter, eigen voorkeuren en interesses etc. Ik vind het zo bijzonder dat ik deze kinderen, die hun leven hier aan de andere kant van de wereld hebben, steeds beter mag leren kennen en mag ontdekken wie ze zijn en waar ze van houden. Het zorgen voor vier kinderen maakt dit avontuur voor mij uitdagender en daardoor meer interessant. Neem bijvoorbeeld de dinsdagen! Zorgen dat je met een grote tas vol eten (de kinderen hebben altijd veeeel honger na school) en een tas met zwemspullen (lees: zwemkleding, zwemvliezen, zwembril, handdoeken, badjassen, crocs, shampoo/conditioner, borstel…) op tijd in de carcue staat om de kinderen op te halen van school, dan met Google Maps aan (hopelijk binnenkort zonder) direct door naar Hip Hop en daarna direct door naar het zwembad. Dan is het altijd hopen dat ik geen spullen ben vergeten en hopen dat de kip die ik ’s middags al met een timer aan in de oven heb gezet niet aangebrand is als we rond half zeven ’s avonds thuiskomen. Je kunt je wel voorstellen dat ik me best trots voel als ik weer zo’n drukke (dins)dag heb gerockt. En de dag is helemaal goed als de kinderen me na het eten vertellen dat ze het lekker vonden! Ondanks dat het dus wel flink multitasken is met vier kinderen en je veel moet onthouden, heb ik nog geen moment spijt gehad van de keuze voor dit gezin.

En dan even een update over de grootste zorg die ik had voordat ik hier naartoe kwam: het Engels… De mensen die me goed kennen weten wel dat ik dat vreselijk vond om Engels te spreken voordat ik hier naartoe ging en dat ik dat het liefst uit de weg ging. Natuurlijk wist ik dat me dat hier niet meer ging lukken en er geen andere keus zou zijn. De eerste twee weken ongeveer vond ik het erg lastig en voelde het vaak erg onzeker om Engels te praten. Dat maakte het contact maken met de kinderen natuurlijk ook lastiger. Inmiddels merk ik dat m’n Engels begint te verbeteren en neem ik zelfs al sommige Australische woorden over (‘no worries = maak je geen zorgen’ ‘undies = ondergoed’ ‘brekkie = ontbijt’). Het is dus echt waar wat iedereen altijd zegt: je leert het door het te doen! Ik ben benieuwd of ik over een paar maanden ook het Australische accent ga overnemen, dat lijkt me zoooo cool!

Naast de normale werkweek heb ik de afgelopen week ook weer veel leuke dingen met vriendinnen gedaan. Zo zijn we naar de Lion King geweest op vrijdagavond, hebben we walvissen gespot op zaterdag en zijn we zondagmiddag pannenkoeken gaan eten en weer naar Hillsong church geweest (het thema was The Greatest Showman deze week, yaaaaassss #lievelingsfilm). Daarnaast heeft m’n gezin gevraagd of ik binnenkort met hun mee wil op skivakantie. Een van m’n hostkids heeft namelijk zijn enkel gebroken afgelopen week en kan dus niet skiën. Ik zal met het gezin mee gaan om voornamelijk voor hem te zorgen, zodat de rest van de familie de berg op kan. Ben benieuwd hoe de Australische sneeuw zal zijn (als die er überhaupt is…)!

Zo, dat was weer een flinke update en wel weer even genoeg voor deze week! Mega thanks voor alle leuke en lieve reacties die ik elke keer krijg op de blogs, echt genieten om die te lezen. Dikke knuffel vanuit Australië en tot de volgende keer!